“Πρόσφυγας” άσυλο… Σας λένε ψέματα!

Οποιοσδήποτε μπαίνει παράνομα στη χώρα και ισχυρίζεται ότι είναι «πρόσφυγας», δικαιούται – από αυτό και μόνο – να του αναγνωριστεί αυτή η ιδιότητα και επίσημα, λένε διάφοροι αδαείς – ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΜΜΕ !

Κι ότι εμείς; Υποτίθεται, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς...

Λένε ψέματα!

Θανάσης Κ.

Ας δούμε, λοιπόν, τι προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο σχετικώς, κυρίως η Σύμβαση για τους Πρόσφυγες του 1951 (1951 Geneva Convention relating to the status of refugees) και το Πρωτόκολλο του 1967 (1967 Protocol relating to the status of refugees).

Σας τα αναγράφω στα αγγλικά για να μπορέσετε, αν θέλετε, να τα βρείτε απευθείας στο Google. Μπορείτε, όμως, να βρείτε και βασική περίληψη αυτών των νομικών κειμένων, στην Ιστοσελίδα του Ευρωκοινοβουλίου – European Parliamentary Research Service Blog – στο κεφάλαιο Definition of Refugees under the International Law.

Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, τα απαραίτητα:

• Πρώτον, άνθρωποι που υποχρεώθηκαν να μετακινηθούν μέσα στη χώρα τους (από επίκινδυνες σε ασφαλείς περιοχές) εξαιρούνται από τον ορισμό του «πρόσφυγα»!

(the definition is intended to exclude internally displaced persons…)

Όπως θα δούμε, όσοι προέρχονται από το Αφγανιστάν δεν θεωρούνται «πρόσφυγες», ακριβώς, γιατί εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία. Είναι internally displaced. Kαι μπορούν να φύγουν από τις περιοχές που ελέγχουν οι Ταλιμπάν, και να βρουν καταφύγιο σε άλλες «ασφαλείς», που ελέγχει η κυβέρνησή τους.

• Δεύτερον, για να θεωρηθούν «πρόσφυγες» όσοι φτάνουν σε άλλες χώρες κυνηγημένοι, πρέπει να μπορούν να αποδείξουν ότι ο φόβος τους για διώξεις στις χώρες προέλευσής τους είναι «στέρεα θεμελιωμένος»

(well-founded fear of persecution).

Kι ακόμα όσοι επιζητούν να αναγνωριστούν ως «πρόσφυγες» πρέπει να αποδείξουν ότι κινδυνεύουν από διώξεις που διεξάγονται «αδιακρίτως» (indiscriminant) σε βάρος της ομάδας που ανήκουν – όχι σε βάρος τους προσωπικά.

(στην τελευταία περίπτωση δικαιούνται ίσως πολιτικό άσυλο – όμως όχι στατους «πρόσφυγα»)

Όσοι ισχυρίζονται ψέματα ότι προέρχονται από άλλη χώρα, διαφορετική από την αληθινή πατρίδα τους – αυτόματα καταπίπτουν και από το δικαίωμα να διεκδικήσουν στάτους πρόσφυγα και από το δικαίωμα ασύλου.

• Τρίτον, το τι ακριβώς συνιστά «πρόσφυγας» και τι όχι, ΔΕΝ υπάρχει διεθνές σώμα που να το ερμηνεύει – σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει με άλλες προβλέψεις του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου. Η ερμηνεία εναπόκειται στα εθνικά δικαστήρια.

(…no body is entitled to interpret the Geneva Convention authoritatively, unlike most other international human rights treaties.)

Ούτε καν η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών!

Έτσι για να μη μας λένε διάφορα «κουφά», διάφοροι άσχετοι…

(The United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR) has the duty to supervise its application, but has no authority to provide mandatory interpretations. The task of interpreting the Convention has thus fallen to domestic law-makers and courts).

Γι’ αυτό και οι σχετικές νομοθεσίες διαφέρουν από χώρα σε χώρα. Για παράδειγμα, στις ΗΠΑ, για να σε αναγνωρίσουν ως «πρόσφυγα», πρέπει να κάνεις αίτηση ΕΚΤΟΣ της επικράτειας των ΗΠΑ. Αν κάνεις της αίτηση εντός των ΗΠΑ, αποκλείεται να πάρεις του στάτους του πρόσφυγα. Μπορείς να πάρεις το στάτους του προσώπου που ζητάει «άσυλο».

• Τέταρτον, στο Διεθνές Δίκαιο, άλλο πράγμα «πρόσφυγας» (refugee) κι εντελώς διαφορετικό αίτηση ασύλου (asylum-seeker).

Τα δικαιώματα των (πραγματικών) προσφύγων είναι πολύ πιο ισχυρά, ενώ τα δικαιώματα όσων δεν είναι πρόσφυγες αλλά αναζητούν άσυλο, είναι πολύ πιο περιορισμένα. Και πάντως οι υποχρεώσεις όλων των κατηγοριών να σέβονται τους τοπικούς νόμους είναι αδιαπραγμάτευτες. Χωρίς εκπτώσεις.

• Πέμπτον, το Διεθνές Δίκαιο δεν προβλέπει απόλυτη υποχρέωση μιας χώρας να δώσει καθεστώς πρόσφυγα ή να δώσει άσυλο σε ένα άτομο που το ζητάει.

Τα άτομα έχουν «δικαίωμα» να ζητήσουν άσυλο. Αλλά τα κράτη δεν έχουν «υποχρέωση» να δώσουν άσυλο.

(Individuals have a right to seek asylum, not to be granted asylum: and the states have the right to grant asylum, but no obligation.)

• Έκτον, εξαιρετικά σημαντικό για μας: Τα άτομα που μπαίνουν παράνομα στη χώρα, μπορούν, παρ’ όλα αυτά να ζητήσουν άσυλο εφ’ όσον:

1. Πρώτον, έρχονται κατευθείαν από τη χώρα όπου κινδυνεύουν,
2. Δεύτερον, έρχονται κατευθείαν στις αρχές και δηλώνουν ότι ζητούν άσυλο,
3. Τρίτον, μπορούν να εξηγήσουν επαρκώς γιατί πέρασαν παράνομα τα σύνορα….

(Refugees unlawfully in the country should not be punished for their illegal entry if they come directly from the territory where their life and freedom was threatened and if they report themselves immediately to the authorities, showing good reason for their illegal entry – Article 31).

Νομίζω ότι η κουβέντα μπορεί να τελειώσει εδώ! Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο…

Γιατί από αυτούς που μας έρχονται παράνομα, ΚΑΝΕΙΣ δεν φτάνει απευθείας (directly) από τη χώρα που κινδυνεύει.

Οι περισσότεροι πηγαίνουν απευθείας στις… ΜΚΟ και δηλώνουν την εδώ παρουσία τους, όχι στις επίσημες αρχές.

Και κανείς δεν εξηγεί «επαρκείς λόγους» (good reasons) της παράνομης εισόδου…

[Εμβόλιμη Παρατήρηση: Οι μόνοι που πράγματι είναι πρόσφυγες – πολιτικοί πρόσφυγες – και που όντως μας έρχονται «κατευθείαν από τη χώρα που κινδυνεύουν», οι μόνοι που πάνε και δηλώνονται απευθείας στις αρχές και έχουν παρά πάνω από «επαρκείς λόγους» να εξηγήσουν την παράνομή είσοδό τους, είναι οι… Τούρκοι αντίπαλοί του Ερντογανικού καθεστώτος!

Οι μόνοι που θα έπρεπε να τους δώσουμε άσυλο αμέσως.

Κι είναι οι μόνοι που ΔΕΝ το παίρνουν (ή κινδυνεύουν να τους επιστρέψουν οι αρχές πίσω…

Τρελοκομείο πραγματικό!]

• Έβδομον, στο άρθρο 33 (2) της Σύμβασης αναφέρεται ρητά πως κανένα κράτος δεν υποχρεούται να δώσει στάτους πρόσφυγα η άσυλο σε άτομα που αποτελούν «κίνδυνο για την εθνική του ασφάλεια»!

Τόσο καθαρά. Τελεία και παύλα…

[protection does not apply however to persons who represent a security threat to their host country (Article 33(2)]

Στο ίδιο άρθρο: από άτομα που μπήκαν παράνομα στη χώρα και ζητούν άσυλο, μπορεί να ζητηθεί να πάνε σε άλλη χώρα να ζητήσουν άσυλο…

[Asylum-seekers unlawfully present in a state can be required to seek protection in another country…]

• Όγδοο, πάλι από το άρθρο 33 της Σύμβασης: απαγορεύεται να επιστραφούν – δηλαδή να εκδοθούν στις χώρες όπου κινδυνεύουν, όσα άτομα πήραν στάτους «πρόσφυγα». (non-refoulement principle). Αλλά αυτό ισχύει μόνον για τους «πρόσφυγες». Κι εδώ όμως, υπεισέρχονται και εξαιρέσεις, για λόγους εθνικής ασφαλείας του κράτους που τους φιλοξενεί. [This protection does not apply however to persons who represent a security threat to their host country (Article 33(2)).]

Στην περίπτωση όσων απλώς έχουν πάρει άσυλο (όχι στάτους πρόσφυγα) δεν ισχύει η απαγόρευση έκδοσης στη χώρα του. Μπορεί να εκδοθεί, οποιαδήποτε στιγμή. Τόσο απλά.

• Ένατο, σε πολλές χώρες όσοι μπαίνουν παράνομα – ανεξάρτητα αν είναι πρόσφυγες ή απλώς ζητούν άσυλο – κρατούνται σε κλειστά κέντρα μέχρι να αποφασιστεί η τύχη της αίτησής τους. Κι αυτό ισχύει και σε πολλές αναπτυγμένες χώρες! Δηλαδή αποτελεί την κυρίαρχη πρακτική διεθνώς!

[In certain countries, refugees are confined to refugee camps and their movement is restricted. In other countries, including in many developed countries, detention of irregular migrants until their status as refugees is determined is a common practice.]

Σας έδωσα εννιά, σημεία μόνο από τη Σύμβαση της Γενεύης για τους πρόσφυγες όπως τροποποιήθηκε αργότερα (67) και ισχύει και σήμερα. Κι από τις ερμηνευτικές παρατηρήσεις τους Ευρωκοινοβουλίου σχετικώς…

Συμπέρασμα: Από άποψη Διεθνούς Δικαίου, κανένας από όσους μας έρχονται δεν είναι «πρόσφυγας» (εκτός από τους Γκιουλενιστές).

Και κανείς δεν μπορεί να μας πει τι θα κάνουμε, στη χώρα μας, ιδιαίτερα όταν μπορούμε να επικαλεστούμε σοβαρά προβλήματα «εθνικής ασφαλείας».

Να τώρα τι συμβαίνει διεθνώς, δηλαδή πως διάφορες χώρες ορίζουν οι ίδιες ποιοι είναι «πρόσφυγες» και ποιοι δεν είναι, ποιοι έχουν δικαίωμα ασύλου και ποιοι όχι…

• Πρώτον: Για να είναι πρόσφυγες, πρέπει να προέρχονται είτε από «εμπόλεμη ζώνη» είτε από «failed state».

Το κεντρικό Ιράκ, ήταν εμπόλεμη ζώνη όσο κυριαρχούσε εκεί το ΙΣΙΣ.

Και η Συρία το ίδιο, όσο το μεγαλύτερο μέρος του εδάφους της το έλεγχε το ΙΣΙΣ. Μέχρις εκεί…

Από την στιγμή που τέλειωσε ο εμφύλιος εκεί και οι τοπικές κυβερνήσεις έδωσαν αμνηστία, η δυνατότητα να ζητήσουν κάποιοι – από αυτές τις περιοχές – στάτους πρόσφυγα περιορίζεται δραστικά!

• Δεύτερον, κάθε χώρα που έχει «πολεμικές συγκρούσεις» στο έδαφος της, δεν σημαίνει ότι μπορεί κάθε κάτοικος της να ζητήσει στάτους πρόσφυγα κάπου αλλού. Για παράδειγμα το Αφγανιστάν έχει περιοχή που ελέγχεται από τους Ταλιμπάν, αλλά υπάρχει και σημαντική περιοχή της χώρας που ελέγχεται από τη διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση. Οι απλώς internally displaced – δηλαδή οι «εσωτερικοί φυγάδες» – δεν θεωρούνται «πρόσφυγες» διεθνώς!

Όσοι μπορούν να παραμείνουν στη χώρα τους, έστω και αλλάζοντας επαρχία, για να είναι ασφαλείς, δεν έχουν δικαίωμα να αναζητήσουν στάτους πρόσφυγα στο εξωτερικό. Αυτό το ορίζει με απόλυτη σαφήνεια η Σύμβαση της Γενεύης (από το πρώτο της άρθρο κι όλα) και το τονίζει με έμφαση η ερμηνευτική σημείωση του Ευρωκοινοβουλίου.

Όσοι λένε κάτι διαφορετικό εκφράζουν απλώς τον εαυτό τους.

Από το Αφγανιστάν σήμερα ΔΕΝ είναι «πρόσφυγες»! Τελεία και παύλα…

Από το Πακιστάν το ίδιο. Από το Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία, Αίγυπτο, Ιράν, το ίδιο…

Κι ακόμα πολίτες χωρών που είναι εμπόλεμες ζώνες αλλά μπορούμε να τους θεωρήσουμε «κινδύνους εθνικής ασφαλείας», επίσης δεν τους δίνουμε στάτους «πρόσφυγα» ούτε καν άσυλο.

Για παράδειγμα, αν είναι «μαχητές» του ΙΣΙΣ που φεύγουν από τον Ιντλίμπ της Συρίας – τον τελευταίο θύλακα των τζιχαντιστών που πέφτει τώρα από την προέλαση των δυνάμεων του Άσαντ – προφανώς κανείς δεν μπορεί να μας υποχρεώσει να τους δώσουμε άσυλο.

• Τρίτον, όσους έρχονται εδώ παράνομα, αλλά εξακολουθούν επί ελληνικού εδάφους να παραβιάζουν τον Ποινικό Κώδικα, ασφαλώς μπορούμε και να τους συλλάβουμε και να τους δικάσουμε, και να τους φυλακίσουμε και να τους εκδώσουμε πίσω (όχι, κατ’ ανάγκην, στην Τουρκία).

Δηλαδή αυτούς που σκοτώνουν συμπατριώτες τους μέσα στα hot spots τι τους κάνουμε; Αυτούς που εκδίδουν κορίτσια και βιάζουν αγοράκια, τι τους κάνουμε; Η Διεθνής Σύμβαση μας λύνει τα χέρια να τους αντιμετωπίσουμε όπως τους αξίζει (πάντα με δικονομικές προϋποθέσεις μεταχείρισης κοινών κακούργων).

• Τέλος, η Διεθνής Σύμβαση μας επιτρέπει να αρνηθούμε κάθε αίτηση στάτους πρόσφυγα ή ασύλου σε άτομα που λένε συνειδητά ψέματα. Που λένε πως είναι Σύροι, ενώ είναι Πακιστανοί! Ή λένε πως έρχονται με την «οικογένειά τους», αλλά αυτά που εμφανίζουν ως «παιδιά τους» ΔΕΝ μιλάνε την ίδια γλώσσα μαζί τους! Η πιάνονται (από βιντεοσκόπιση drones) να βουλιάζουν μόνοι τους τη βάρκα που τους φέρνει από απέναντι. Όλοι αυτοί με το που φτάνουν τους αρνούμαστε κάθε δικαίωμα αίτησης ασύλου κλπ. τους κλείνουμε σε φρουρούμενα κέντρα, και τους δίνουμε μόνο μια επιλογή: Να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα τους.

(Η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα να πιέσει τις πατρίδες τους να τους δεχθούν πίσω. Οι περισσότερες το κάνουν, έτσι κι αλλιώς – Μαρόκο, Τυνησία, Αλγερία κλπ. Κυρίως το Πακιστάν αντιστέκεται. Αλλά έχει πιεστεί κι αυτό και τους έχει δεχθεί.

Όσους οι χώρες προέλευσής τους δέχονται εξ αρχής, δεν χρειάζεται καν να φύγουν οικειοθελώς. Κανονική διαδικασία απέλασης, όπως σε κάθε παράνομο…)

Σας έδειξα το Διεθνή Νόμο, σας έδειξα τις ερμηνείες, σας έδειξα και τη διεθνή πρακτική.

Όσοι σας λένε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, σας λένε ψέματα!

Όσοι σας λένε ότι το Διεθνές Δίκαιο «μας δένει τα χέρια», λένε ανοησίες.

Μπορούν να γίνουν παρα πολλά.

Τα μισά να γίνουν – ελέγχθηκε το πρόβλημα…

Χρειάζεται μόνο… Πολιτική Βούληση!

(Το είπα ευγενικά, άλλο μου ήλθε αυθόρμητα να γράψω, όμως συγκρατήθηκα.)

ΠΗΓΗ FB