ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΕΛΟΥΣ…
Οι ανθρώπινες κοινωνίες έφτασαν σε μια τελματώδη κατάσταση.
Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο,οι ανισότητες, η δυσαρμονία,έχουν ήδη δημιουργήσει έναν βούρκο όπου οι αντιαξίες προβάλλονται και διαφημίζονται ως σπουδαίες.‘
Κι όμως,είναι άξιο απορίας πώς κάποιοι άνθρωποι αντέχουν και δεν αηδιάζουν κι ανέχονται αυτή τη σιχαμερή οσμή του βούρκου και εκτίθενται στη θέα της σαπίλας αυτού του έλους…
Ποιο μυστικό άραγε κρύβει αυτό το έλος και φυλακίζει τις ανθρώπινες ψυχές;
Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου.
Όλοι βιώνουν αυτή την αποτελμάτωση στην καθημερινότητα τους.
Όλοι παραπονιούνται για την έλλειψη ευκαιριών και σίγουρα τις ώρες που μένουν μόνοι τους με τον εαυτό τους, κλαίνε για τα χαμένα, άπιαστα όνειρα που κάποτε είχαν πλάσει στην παιδική και εφηβική τους ηλικία.
Όλοι συνήθισαν να λένε: «δε βαριέσαι …καλά είμαστε..υπάρχουν και χειρότερα»,
αλλά το κενό στο βλέμμα τους την ώρα που το λένε,αποκαλύπτει και το τεράστιο κενό που
υπάρχει στην ψυχή τους και που δημιουργεί θλίψη και στενοχώρια.
Κενοί, θλιμμένοι άνθρωποι…που ψάχνουν απεγνωσμένα για στιγμές πρόσκαιρης ευχαρίστησης με όποιο αντάλλαγμα.
Άνθρωποι που κουράστηκαν από τη συσσώρευση προβλημάτων, που στράγγισαν από την στέρηση, που γονάτισαν από τις ευθύνες του βίου.
Άνθρωποι που δεν εντυπωσιάζονται ούτε από την πιο τρομακτική καταστροφή, που δεν τους ταράζει κανένας βίαιος θάνατος.
Κι όταν έρθει μια αλλαγή,γιατί τίποτε δεν μένει τελείως ακίνητο αλλά αλλάζει προς το θετικό ή το αρνητικό,αυτοί οι άνθρωποι τρομάζουν.
Όταν έρχεται αυτό το”άγνωστο καινούργιο”που απαιτεί εγρήγορση, δημιουργικότητα, ζωντάνια,σπίθα ψυχής…αυτοί αποστρέφουν το βλέμμα τους και παρακαλάνε να τους αφήσεις στη γνώριμη μιζέρια τους,στην αγαπημένη γωνιά του καναπέ και στην ασφάλεια της νωθρότητας τους.
Ποιος είσαι εσύ που ήρθες από το πουθενά,για να τους δείξεις άλλα μονοπάτια και να θυμίσεις τα χαμένα όνειρα που πονάνε;
Με ποιο δικαίωμα ταράζεις τα στάσιμα νερά του έλους τους, που στο κάτω κάτω συνήθισαν και τη μυρωδιά του και πλέον δεν τους βρωμάει;
Κι από την άλλη…έχεις δει ποτέ καταθλιπτικό άνθρωπο να είναι δημιουργικός και να ονειρεύεται την αλλαγή της μίζερης ζωής του;
Πώς να μπεις στα χωράφια των φόβων του,τη στιγμή που αυτός ο άνθρωπος καθημερινά τους ποτίζει, καλλιεργεί και δυναμώνει με όλα τα πρέπει και τα μη της κοινωνίας;
Φόβος για το καινούργιο και το άγνωστο,συντροφιά με χίλιες δυο ανασφάλειες.
Φόβος σύγκρουσης με το κατεστημένο και τα γνώριμα πρόσωπα που τον θέλουν όπως τον έπλασε η κοινωνία με τις δικές της αρχές που κάποιοι επέβαλλαν.
Φόβος μοναξιάς,γιατί όταν αποτινάξεις το ζυγό από τις πλάτες σου και βγεις από τη δουλεία,θα αφήσεις τους φίλους και συγγενείς να συνεχίζουν στην πορεία που εσύ εγκατέλειψες πλέον κι εκείνοι δε θα θέλουν ούτε να γνωρίζουν την ύπαρξή σου.
Φόβος απόρριψης μιας και το σύνολο δεν δέχεται εύκολα αυτόν τον καινούργιο σου εαυτό που ανατρέπει όλο το προηγούμενο οικοδόμημα.
Φόβος ευθυνών που ίσως πρέπει να αναλάβεις.
Τελικά…πάλι με τους φόβους σου πρέπει να παλέψεις.
Αυτό είναι το μυστικό του έλους….
Και το σπουδαιότερο,να μπορέσεις να τους εντοπίσεις και να τους βγάλεις στην επιφάνεια.
Να δεις τί είναι αυτό που σε καταπιέζει και σε βάζει να ζεις μια ζωή που δεν σε αντιπροσωπεύει,δεν σε εκφράζει και στην τελική δεν σου αρέσει καθόλου και σου στερεί κάθε κίνητρο που θα σε κάνει δημιουργικό.
Γιατί η δημιουργία είναι κινητήρια δύναμη και πηγή ζωής.
Στο κάτω κάτω , τί νόημα έχει να ζεις με το φόβο μην πληγωθείς στο μέλλον και να καταπιέζεσαι καθημερινά στο σήμερα από τα αμέτρητα πρέπει των άλλων γύρω σου;
Τί νόημα έχει να ζεις τη ζωή σου σαν μαριονέτα που άλλοι κινούν τα νήματα;
Μάλλον έχεις ξεχάσει πως τίποτα δεν είναι δεδομένο κι ούτε έχεις υπογράψει συμβόλαιο αιωνιότητας.
Και είναι απλώς θέμα επιλογής σου να διαλέξεις…
Να αρπάξεις την ευκαιρία και να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και τους φόβους σου, σκοτώνοντας το λιοντάρι της Νεμέας που σε τρομοκρατεί κι αλλάζοντας τα πρέπει που σε δυναστεύουν ως άνθρωπο…ή… να παραμείνεις στη σιωπή σου και να ζεις σαν σκιά ανάμεσα στα όσα θέλησες και δεν πάλεψες να αποκτήσεις,
ανάμεσα σε όσα ήθελες να αλλάξεις και δεν τόλμησες…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΡΑΝΙΚΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια