Πανηγυρίζουν για την «λύση» που εδώ και μισό αιώνα δεν έχει οδηγήσει πουθενά…

 

 

Γράφει ο Δημήτρης Αλαμπάνος

Στις 31 Ιανουαρίου 2025, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ενέκρινε ομόφωνα το Ψήφισμα 2771, με το οποίο ανανεώνεται η εντολή της Ειρηνευτικής Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο (UNFICYP) για ένα ακόμη έτος. Το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών χαιρέτισε την απόφαση, ερμηνεύοντάς την ως μήνυμα στήριξης στις προσπάθειες του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ για επανέναρξη των συνομιλιών, με στόχο τη λύση του Κυπριακού στη βάση μιας Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα.

Ωστόσο, με μια δεύτερη ματιά στο ψήφισμα ανάγεται το συμπέρασμα ότι αυτό δεν εισάγει καμία νέα πρόταση ή ουσιαστική αλλαγή. Απλώς αναπαράγει το ήδη υπάρχον πολιτικό πλαίσιο, το οποίο εδώ και δεκαετίες δεν έχει αποδώσει κανένα αποτέλεσμα. Πρόκειται για μια κίνηση που παρά τη θεαματική της διατύπωση, δεν προσφέρει ουσιαστική λύση, αλλά προκρίνει την παράταση του σημερινού αδιεξόδου.

Το Ψήφισμα 2771 υπογραμμίζει την ανάγκη συνέχισης των προσπαθειών για επίλυση του Κυπριακού μέσω άτυπων συνομιλιών, στις οποίες συμμετέχουν οι εγγυήτριες δυνάμεις (Ελλάδα, Τουρκία, Ηνωμένο Βασίλειο). Επαναλαμβάνει τη δέσμευση για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και ανανεώνει την παρουσία της UNFICYP χωρίς όμως να προσδιορίζει συγκεκριμένους μηχανισμούς που θα διασφαλίσουν μια πραγματική και δίκαιη λύση.

Η διατήρηση του καθεστώτος των Βαρωσίων υπό την εποπτεία του ΟΗΕ και ο στρατιωτικός έλεγχος στην Πύλα επιβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει καμία ουσιαστική πρωτοβουλία για αλλαγή. Παρά την πολυετή παρουσία της UNFICYP, το Κυπριακό εξακολουθεί να βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο, ενώ οι συνεχείς διαβουλεύσεις που απλώς ανακυκλώνουν τις ίδιες θέσεις, δεν οδηγούν πουθενά. Είναι φανερό ότι η διεθνής κοινότητα αποφεύγει να αναζητήσει νέες ρεαλιστικές λύσεις και προτιμά να διατηρεί μια κατάσταση που εξυπηρετεί ουσιαστικά τη διαιώνιση του προβλήματος.

Η επιμονή στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία δεν είναι απλώς άκαρπη, αλλά άδικη και επικίνδυνη, καθώς αποτελεί μια πρόταση που δεν έχει καμία πολιτική ή πρακτική βάση. Το αφήγημα ότι δύο ξεχωριστές κοινότητες μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά υπό μία ομοσπονδία είναι καθαρά προσχηματικό. 

Αν κάτι έχει καταστεί σαφές τις τελευταίες δεκαετίες, είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινή πολιτική αντίληψη και λειτουργικότητα σε ένα τέτοιο σχήμα. Η συνέχιση αυτής της γραμμής συνιστά όχι μόνο αφέλεια, αλλά και πολιτική προδοσία απέναντι στην ιστορική και εθνική πραγματικότητα της Κύπρου.

Η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να αρκείται σε διπλωματικές τοποθετήσεις που δεν συνοδεύονται από αποφασιστικές κινήσεις. Η συμμετοχή της χώρας στο Συμβούλιο Ασφαλείας για τη διετία 2025-2026 ως μη μόνιμο μέλος, αποτελεί μια ευκαιρία να αναλάβει σημαντικές για τα εθνικά μας θέματα πρωτοβουλίες και όχι απλώς να ακολουθεί τις εξελίξεις. Αντί για μια πολιτική περιορισμένη σε ανακοινώσεις στήριξης, απαιτείται ενεργή στρατηγική που θα προστατεύει τα εθνικά συμφέροντα και θα προωθεί ουσιαστικές λύσεις.

Η Κύπρος δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως ένα απομακρυσμένο διπλωματικό ζήτημα, αλλά ως αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνισμού, γιατί τέτοιο ακριβώς είναι. Η Ελλάδα είναι Κύπρος και η Κύπρος είναι Ελλάδα. 

Η διατήρηση μιας πολιτικής που αγνοεί αυτήν την πραγματικότητα, είναι όχι μόνο αναποτελεσματική, αλλά και εθνικά επιζήμια. Η εξωτερική πολιτική δεν είναι απλώς μια τυπική διαχείριση κρίσεων. Είναι ο μηχανισμός που καθορίζει την ύπαρξη και το ρόλο μιας χώρας στο διεθνές περιβάλλον. Η Ελλάδα οφείλει να υπερασπιστεί τα ιστορικά και πολιτικά της δίκαια με αποφασιστικότητα, να διαμορφώσει συμμαχίες που ενισχύουν τη θέση της και να πάψει να αποδέχεται τη στασιμότητα ως μονόδρομο.

Η εθνική κυριαρχία δεν είναι διαπραγματεύσιμη, ούτε μπορεί να παραμένει έρμαιο ατέρμονων συνομιλιών και δειλών διπλωματικών ελιγμών. Η διαρκής ανακύκλωση των ίδιων αποτυχημένων διπλωματικών κινήσεων δεν είναι στρατηγική – είναι συνθηκολόγηση. Το να βαφτίζεται ως «λύση» μια διαδικασία που εδώ και μισό αιώνα δεν έχει οδηγήσει πουθενά, είναι ύβρις απέναντι στην ιστορία και τον ελληνισμό.

Αρκετά με τις ψευδαισθήσεις, αρκετά με τα «βήματα προόδου» που δεν οδηγούν πουθενά. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν μπορούν να συνεχίσουν να παίζουν τον ρόλο των αιώνιων θεατών στη σκηνή της διεθνούς διπλωματίας. Δεν αρκεί να διεκδικούμε, πρέπει να πετυχαίνουμε. Δεν αρκεί να περιμένουμε από άλλους να σεβαστούν το δίκαιο, πρέπει να το απαιτήσουμε. Οτιδήποτε λιγότερο από αυτό συνιστά εθνική μειοδοσία.

ΠΗΓΗ