Να που μπήκαμε, λοιπόν, στην μακρά περίοδο των προεόρτιων τελετών, η οποία θα κορυφωθεί ανήμερα την Κυριακή (ή τις Κυριακές) της Ψήφου. Μένει μόνο να γνωστοποιήσει ο Μέγας Σαλτιμπάγκος, ο Τελετάρχης της κινητής Κάλπικης Εορτής, την ακριβή ημερομηνία της προσέλευσης των πιστών στις αγίες ψηφοδόχους.

Η περί της καλποημέρας αβεβαιότης ουδόλως επηρεάζει την διάθεση των γιορταστών. Τουναντίον μάλιστα την εκτοξεύει εις ύψη δυσθεώρητα, καθώς τα προεόρτια είναι αυτά που ραφινάρουν και καθιστούν εύπεπτο το -γνωστό εκ των προτέρων- γέννημα της κάλπης.

«Πράξτε τα δέοντα!» ανέκραξε προ ολίγου καιρού ο Τελετάρχης.

Κι έβαλαν παρευθύς τα γιορτινά τους οι πολιτευτές -τα γυαλιστερά και τα τριζάτα τα βρακιά τους, τ' ακριβά εξώρουχα, και της παραλλαγής τα εύκαμπτα τα προσωπεία. Και πήραν σβάρνα τα πετσωμένα μαγαζιά και παραμάγαζα, που είχαν έτοιμα από καιρό τα κόκκινα χαλιά υποδοχής και ξεσκονισμένα τα μπιλιετάκια με τις ερωτήσεις τις ελεγκτικές της εξουσίας.

Και στην κεντρική σκηνή, που την είπανε Βουλή για ν' αποκρύψουνε την βόλεψή τους, αρχίσανε τις ψεύτικες τις παραστάσεις τις μεγάλες. Και δώστου οι τάχαμου δήθεν αντεγκλήσεις και οι διαξιφισμοί, και δώστου οι γιαλαντζί προτάσεις δυσπιστίας προς εξαπάτησιν του σώματος του εκλογικού, που σφόδρα αρέσκεται στ' απατηλά και στα πομπώδη.

Πλην όμως, η συνταγή απαιτεί και μια πρέζα συναίνεσης για νά 'ρθει και να δέσει το γλυκό. Μια πρέζα δηλωτική των μυστικών διαδρομών, που συνδέουν τα κομματικά υπόγεια, αλλά και προπομπός των επερχομένων απιστιών προς την πατρίδα.

Την πολύτιμη αυτή πρέζα ανέλαβε να προσθέσει ο μάγιστρος των εξωτερικών, αιτούμενος να μην διαρραγεί προεκλογικά το κεκτημένο της συνεννόησης στην εξωτερική πολιτική, εν όψει του πατριδογάλαζου αναθεωρητισμού των γειτόνων.

Ζήτησε, δηλαδή, ο μάγιστρος την ομόνοια, την οποίαν διατείνεται πως επεδίωξε από την πρώτη κιόλας ημέρα ανάληψης της εξουσίας το «λαϊκό κόμμα» της Νέας Δημοκρατίας, «που πιστεύει στην κοινωνική συνοχή, που πιστεύει στην αλληλεγγύη, στους αδύναμους, που προτάσσει, συγχρόνως, την εθνική ομοψυχία» (εδώ γελάμε ελεύθερα).

Και αιτιολόγησε το αίτημά του ο ομοτράπεζος των Ρότσιλντ: 

«Γιατί η ομόνοια είναι απαραίτητος παράγων εθνικής επιβίωσης. [...] Η εθνική στρατηγική, άλλωστε, δεν ανήκει αποκλειστικά σε κανένα κόμμα και σε καμία κυβέρνηση. Αυτά τα οποία εφαρμόζει η κάθε κυβέρνηση αφορούν το σύνολο του κράτους, το σύνολο του έθνους. Και κατά συνέπεια, επαναλαμβάνω, η εθνική συνεννόηση είναι απολύτως απαραίτητη. [Οι επιτυχίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη] δημιουργούν εθνικά κεκτημένα, όχι κομματικά κεκτημένα. Το ελληνικό Κοινοβούλιο πρέπει να τα στηρίζει, αν μου επιτρέπετε την άποψη. Και να ενισχύει προς αυτήν την κατεύθυνση. Με στήριξη διακομματική και συγχρόνως υπερκομματική, μακριά από τις μικρές σκοπιμότητες. Έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά τις πολλές φορές που διχαστήκαμε για θέματα εξωτερικής πολιτικής [...] Έχω την πεποίθηση, όμως, ότι αυτά πια ανήκουν στο παρελθόν. Και θα ήθελα να παρακαλέσω να μην επιτρέψουμε η τοξικότητα, που φαίνεται να διαμορφώνεται εν όψει της προεκλογικής περιόδου, να δηλητηριάσει την εθνική ομοψυχία. Πρέπει να την διαφυλάξουμε αυτήν την εθνική ομοψυχία».

Ομολογώ ότι, διαβάζοντας όλες αυτές τις φανφάρες, λίγο έλειψε να την πατήσω την μπανανόφλουδα, να την καταπιώ αμάσητη την φόλα.

Αλλά κάτι ψύλλοι περαστικοί μπούκαραν πάραυτα στ' αυτιά μου κι άρχισαν να ψιθυρίζουν γαλάζιες λέξεις και φράσεις σαν κι αυτές:

Κακή η Συμφωνία των Πρεσπών... Η Ν.Δ. θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει την κύρωσή της στο Ελληνικό Κοινοβούλιο... Επιτακτική ανάγκη η πλήρης εφαρμογή της Συμφωνίας... Η Συμφωνία είναι κυρωμένη και δεν αλλάζει κατά το δοκούν... Tην βρήκαμε και την κληρονομήσαμε... Επιτεύχθηκε για καλό σκοπό... Θα ενισχύσει την σταθερότητα στην περιοχή... Η Συμφωνία θα γίνει σεβαστή... Το κράτος έχει συνέχεια...

Χάρη σ' αυτούς τους άπτερους εισβολείς ανέβλεψα ο ταλαίπωρος κι είδα ξανά το φως τ' αληθινό. Και θυμήθηκα ότι η «συνεννόηση» είναι η ενέργεια και το αποτέλεσμα του «συνεννοούμαι». Κι ότι το συμπαθές τούτο ρήμα χρησιμοποιείται, μεταξύ άλλων, και για μυστικές συμφωνίες (με κακό, συνήθως, σκοπό).

Στην συνέχεια, συνέβη κάτι απρόσμενο και άκρως αποκαλυπτικό. Άρχισε ο νους μου να κατακλύζεται από εικόνες κοινοβουλευτικής ομοψυχίας κατά την διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών. Και είδα μισθολόγια και προνόμια βουλευτών, ατελέσφορες εξεταστικές επιτροπές, ακλόνητες ασυλίες, νόμους περί (ανύπαρκτης) ευθύνης υπουργών, αθωωτικές αποφάσεις για κραυγαλέα παραπτώματα, ρουσφέτια όλων των αποχρώσεων, και -προπάντων- μνημόνια και πλείστες όσες εθνοκτόνες αποφάσεις.

Έχω κάθε δικαίωμα, λοιπόν, να υποψιάζομαι πως η μόνη κεκτημένη συνεννόηση μεταξύ των κομμάτων είναι αυτή που αφορά τα δικά τους συμφέροντα και τα συμφέροντα των αφεντικών τους.

Ουδένα λόγο έχει ο μάγιστρος των εξωτερικών ν' ανησυχεί μήπως διαρραγεί προεκλογικά το κεκτημένο της συνεννόησης στην εξωτερική πολιτική. Κι εξυπακούεται πως δεν ανησυχεί. Γνωρίζει καλά πως τούτη η συνεννόηση είναι έξωθεν επιβεβλημένη -και γι' αυτό αδιάρρηκτη. Άλλωστε, κι ο ίδιος την προάγει και την προστατεύει με φροντίδα περισσή. Όπως και οι γείτονες... Οι πατριδογάλαζοι αναθεωρητές...

Αλλά, όπως θα έλεγε κι ο Νιόνιος, Τι να φταίει η Bουλή, τι να φταιν οι εκπρόσωποι, έρημοι και απρόσωποι. Η ξερή μας η κεφαλή είναι η μόνη φταίχτρα. Αυτή που αρέσκεται στους πανηγυρτζίδικους εορτασμούς κι ενδίδει αμαχητί στ' απατηλά και στα πομπώδη.

Εθνική συνεννόηση και εθνική ομοψυχία μόνον το αφυπνισθέν κι ενωμένο έθνος μπορεί να επιτύχει και διά παντός να ασφαλίσει.

Δηλαδή, εγώ, ΕΣΥ, εμείς.

Ως συλλογική ολότητα ατομικών ολοτήτων.

Ως πολιτεία πολιτών αληθινών κι ελεύθερων.

Ως στρατιά ανδρείων οπλιτών που μάχονται μέχρις εσχάτων.

Για την αποκατάσταση της πραγματικής Δημοκρατίας.

Για την ανέλιξη του Ελληνισμού.

Για την επανάκαμψη των Ανθρώπων.

Του Ορθαγόρα

Πηγή