Μέρες φωτιάς και μνήμης πολιτικής ανοριμότητος

Το Παπίκιο όρος καίγεται και καταστρέφεται …

Το παρθένο δάσος του Παπικίου όρους, ενός από τα πιο δασωμένα βουνά της Ελλάδας, καίγεται.

 Η καταστροφή είναι ασταμάτητη και η φωτιά συνεχίζει να καίει για 12η μέρα, προκαλώντας ανησυχία, φόβο και θυμό στους κατοίκους. Οι κάτοικοι συνειδητοποιούν ότι ο κρατικός μηχανισμός έχει υποτιμήσει την κατάσταση και ότι κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά.

 Οι πυροσβέστες εργάζονται ακούραστα, αλλά με λίγες περιπολίες, τόσο από αέρος όσο και πεζή, και μέχρι στιγμής χωρίς αποτέλεσμα. Τα πυροσβεστικά οχήματα δεν μπορούν να φτάσουν λόγω του μεγάλου υψομέτρου.

Η πυρόσβεση γίνεται από τον αέρα. Το ερώτημα είναι γιατί δεν έχει εντατικοποιηθεί η πυρόσβεση από αέρος.

 Στη χώρα μας οι δασικές πυρκαγιές έχουν προκαλέσει μεγάλες ζημιές τα τελευταία χρόνια. Η κοινωνία μας είναι διχασμένη μεταξύ πολιτικών για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και πολιτικών χωρίς αρχή, μέση και τέλος και χωρίς πραγματικούς εθνικούς στόχους.

 Από τη μια η κυβέρνηση κλείνει θερμοηλεκτρικούς σταθμούς και εγκαταλείπει τον λιγνίτη ως καύσιμο, με τεράστιο κοινωνικό και οικονομικό κόστος, από την άλλη αναπτύσσονται χρηματοδοτικά και τεχνικά προγράμματα για τη διάσωση εγκαταλελειμμένων εκτάσεων και την αναδάσωσή τους, από την άλλη χιλιάδες στρέμματα δασικής και γεωργικής γης χάνει ο λαός κάθε χρόνο μόνο από δασικές πυρκαγιές.

 Η διατήρηση και η αύξηση των διαθέσιμων δασών και οικοσυστημάτων απαιτεί επίσης την αύξηση της απορρόφησης του διοξειδίου του άνθρακα (CO2). Όταν τα δάση καίγονται, απελευθερώνονται μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα, που είναι το χειρότερο σενάριο. Η καταστροφή των δασών σημαίνει επίσης την καταστροφή μέρους της βιοποικιλότητας.

 Τα δάση δεν καίγονται ποτέ ή, αν διαχειρίζονται, καίγονται πολύ λίγο. Ως εκ τούτου, είναι κατανοητό ότι τα σχέδια διαχείρισης των δασών για την πρόληψη και τον έλεγχο των πυρκαγιών, για παράδειγμα με το άνοιγμα όλων των δρόμων πρόσβασης σε όλο το δάσος, όπως ορίζεται από τα διεθνή πρότυπα.

 Η υλοτομία πραγματοποιείται συνήθως το χειμώνα, όταν δεν υπάρχει κίνδυνος δασικών πυρκαγιών, ώστε να διασφαλίζεται η αναγέννηση νέων γενεών δασών.

 Σημαντικό ρόλο παίζουν τα παρατηρητήρια πυρκαγιάς, εξοπλισμένα με όλα τα μέσα επικοινωνίας και παρατήρησης, τα οποία βρίσκονται σε κάθε βουνοκορφή και παρακολουθούν ολόκληρη τη χώρα, τα περισσότερα από τα οποία είναι ετοιμόρροπα ή δεν λειτουργούν καθόλου.

Το έργο του πυροσβεστικού σώματος μέχρι στιγμής είναι ένας πραγματικός εφιάλτης και έχει φτάσει σε επίπεδο εθνικής καταστροφής.

Αρχαία Ολυμπία, τμήματα του μυκηναϊκού χώρου, τμήματα του δρυοδάσους της Δαδιάς, Ζαχάρο στην Ηλεία με τραγικές συνέπειες για την ανθρώπινη ζωή, Εθνικός Δρυμός Πάρνηθας (25.000 στρέμματα καμένου ελατοδάσους), Εθνικός Δρυμός Βάλια – Καλντά το 2000, ελατοδάσος Μενάλου το 2000, Χαλκιδική το 2006, η δύσκολα αναστρέψιμη κατάσταση σχεδόν ολόκληρου του ορεινού δασικού συμπλέγματος του Γράμμου και τμημάτων του Ταϋγέτου, καθώς και η δεύτερη καύση του Πάρνωνα στα νότια της χερσονήσου του Πηλίου, η περιοχή του Αιγίου της Λακωνίας και τα Πεντελικά όρη της Χίου, καταδεικνύουν την πραγματικότητα.

Ορόσημο ήταν οι πυρκαγιές στην Πελοπόννησο και την Εύβοια τον Αύγουστο του 2007, οι οποίες προκάλεσαν το θάνατο 78 ανθρώπων, έκαψαν 2.700.000 στρέμματα, κατέστρεψαν 1.500 σπίτια και προκάλεσαν την τραγική απώλεια 1,5 εκατομμυρίου ελαιόδεντρων και 60.000 ζώων.

Τον Ιούλιο του 2018, ξέσπασαν πυρκαγιές σε μικτή ζώνη δασικής βλάστησης και οικισμών στην Πελοπόννησο. Στον ν. Βουτζά και στο Μάτι Αττικής, χάθηκαν 100 άνθρωποι και προκλήθηκαν σημαντικές ζημιές στην περιοχή.

Στις πληγείσες περιοχές στο βόρειο τμήμα της Εύβοιας  καταστράφηκαν οικοσυστήματα και απειλήθηκαν οι περιουσίες δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων.

Συνολικά, περισσότερα από 1.300.590 εκτάρια κάηκαν από τις αρχές του 2008 έως τα τέλη Οκτωβρίου 2021.

Εκτός από την ευθύνη για τη μη κατάσβεση των πυρκαγιών στην Εύβοια, την Αττική, την Πελοπόννησο και άλλες περιοχές, η κυβέρνηση ευθύνεται και για την καταστροφή των δασών. Δεν έχει νόημα να ζητάμε την παραίτηση όσων δεν έχουν τη στοιχειώδη ευαισθησία να αναλάβουν τις ευθύνες τους και δεν έχουν την παραμικρή επίγνωση των τραγωδιών που έχουν συμβεί.

 Οι πυρκαγιές είναι μια χρόνια καλοκαιρινή μάστιγα και τα επακόλουθα είναι παντού – κάλυψη από τα ΜΜΕ, πολιτικές δηλώσεις, κυβερνητικές ελλείψεις κ.λπ.

Οι περικοπές του προϋπολογισμού που αυξάνουν την έλλειψη μέσων και προσωπικού για τη δασοπυρόσβεση, η αναδιάρθρωση του προσωπικού των πυροσβεστικών σταθμών που τους απομονώνει από τους εργαζόμενους, η καθοδήγηση των αναπληρωτών από τις εθελοντικές ομάδες δασοπυρόσβεσης και η εμπορευματοποίηση της γης για να οπλίσουν τα χέρια των επίδοξων εμπρηστών είναι πολιτικές που οδηγούν κάθε κυβέρνηση στην ίδια κατεύθυνση.

Κοινό χαρακτηριστικό όλων των περιπτώσεων είναι η ανεντιμότητα, η καθυστέρηση και η επικάλυψη ευθυνών. Η συλλογική ευθύνη δεν είναι το ζητούμενο.

Για τις πυρκαγιές φταίνε πράγματι η κλιματική αλλαγή, οι άνεμοι, η πυροσβεστική, οι τοπικές αρχές, η κοινότητα και τα αυθαίρετα κτήρια. Όλοι και όλα φταίνε, αλλά πρωτίστως φταίει η κυβέρνηση. Γιατί αν υπήρχαν επαγγελματίες, ειδικοί, τεχνοκράτες με γνώσεις και προσόντα σε θέσεις ευθύνης αντί για μέλη και φίλους της κυβέρνησης, αν υπήρχαν λειτουργικές και ανεξάρτητες δομές και υπηρεσίες, οι πολίτες που έχασαν τα πάντα και που οι ζωές τους έγιναν στάχτη δεν θα είχαν ζήσει τα χειρότερα!

Ο ρόλος της Πυροσβεστικής είναι πολύ σημαντικός στη φύση και το περιβάλλον της Ελλάδας, προστατεύοντας και βοηθώντας τους ανθρώπους σε φυσικές καταστροφές και έκτακτα περιστατικά πυρκαγιάς. Είναι απαραίτητη η δημιουργία ζωνών πυροπροστασίας σε όλη τη χώρα, γεγονός που απαιτεί την αναβάθμιση όλων των πυροσβεστικών κέντρων με τα πιο σύγχρονα και πλήρη τεχνικά μέσα.

Αυτή είναι η επόμενη μέρα για τη χώρα και για τα παιδιά που θα γεννηθούν και για αυτά που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα.

Η επόμενη μέρα για όλους μας.

 Αρθρογράφος :  ΔΑΕΙΡΑ

Πηγή