Βαθύτερη η εμπλοκή της Ελλάδας στο ρωσο-ουκρανικό- Ποιών τα συμφέροντα υπηρετεί ο πρωθυπουργός; (video)

 

Γράφει ο Άρης Μέττος

Η πρόσφατη συνάντηση του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με τον ΓΓ. ΤΟΥ ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε στο μέγαρο Μαξίμου, επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την εμμονή της πολιτικής της χώρας μας στην υποστήριξη της Ουκρανίας στην πολύχρονη πλέον πολεμική της σύγκρουση με την Ρωσία.

Μάλιστα μια νέα διμερής συμφωνία ασφαλείας μεταξύ Αθήνας και Κιέβου υπεγράφη με την ελληνική πλευρά να επιβεβαιώνει την θέληση της να συνδράμει στην εκπαίδευση πιλότων και τεχνικών για μαχητικά F-16.

Ο κ. Ρούτε επεσήμανε την ανάγκη υποστήριξης από την πλευρά του ΝΑΤΟ της Ουκρανικής πολεμικής μηχανής, προκειμένου να καταφέρει να μείνει όρθια, ώστε να αλλάξει την τροχιά αυτής της σύγκρουσης. Οι επιπλέον επενδύσεις στην αποτροπή και στην άμυνα θεωρούνται αναγκαίες απο τα μέλη της συμμαχίας, συμφώνησαν οι συνομιλητές, προκειμένου το ΝΑΤΟ και η Ευρώπη από κοινού να αποτελέσουν εγγυήτριες δυνάμεις της ασφάλειας και της ισορροπίας στην ευρύτερη περιοχή.

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια αρκετά τεταμένη περίοδο γεωπολιτικών αλλαγών και ανακατατάξεων. Η πρόσφατη επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, η πτώση και διαφυγή του Μπασάρ αλ Άσαντ στην Ρωσία και οι συνεχείς συγκρούσεις στην μέση Ανατολή και στην Ουκρανία δημιουργούν ένα τεράστιο σκηνικό καθημερινών προκλήσεων και πολιτικοκοινωνικών ζυμώσεων, που ενδέχεται να επεκταθούν σε ευρύτερες κρίσεις και αναταραχές με σοβαρές επιπτώσεις για την Ελλάδα.

Μέσα σε αυτό το γεωπολιτικό ‘’κουρνιαχτό’’ είναι πολύ δύσκολο και αβέβαιο για τον οποιοδήποτε να προβλέψει το μέλλον. Η Ευρώπη, έχοντας τα δικά της ‘’υπαρξιακά προβλήματα’’, ψάχνοντας για ενιαία εξωτερική πολιτική και για λύσεις σε μια σειρά απο φλέγοντα ζητήματα, ενεργειακό, μεταναστευτικό, υποδομές, ακρίβεια κ.λπ δεν έχει ακόμη κατασταλάξει στην σχέση της με το ΝΑΤΟ και την ευρύτερη πολιτική της Αμερικής.

Δεν είναι λίγοι οι γεωπολιτικοί αναλυτές που θεωρούν ότι η παγκόσμια ειρήνη κρέμεται από μια κλωστή, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να προβλέψουν τις επόμενες κινήσεις των μεγάλων δυνάμεων, αλλά και των μικρών χωρών που είτε βλέπουν ευκαιρίες μέσα σε αυτό δύσκολο περιβάλλον, ή σπεύδουν να δημιουργήσουν συμμαχίες για δική τους προστασία και εξασφάλιση.

Η Ελλάδα, από την αρχή της σύγκρουσης μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας πήρε έμπρακτη θέση με την πλευρά του ΝΑΤΟ και της δυτικής συμμαχίας απέναντι στην Ρωσική εισβολή και στην αντιμετώπιση της νομιμοποίησης της ενάντια σε ένα Ουκρανικό καθεστώς που δεν ήταν και τόσο δημοκρατικό προς στους ρωσόφωνους πληθυσμούς.

Όπως και να έχει, η εμπλοκή του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια ιστορική τοπική σύγκρουση με παρελθόν, παρόν και μέλλον, κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν. Η αναβίωση του ψυχροπολεμικού κλίματος ξυπνά επικίνδυνες μνήμες και δράσεις. Η συμμετοχή δε των Ευρωπαϊκών συνασπισμένων χωρών διευρύνει αυτό το πολιτικό χάσμα μεταξύ Δύσης και Ανατολής, ενώ στην ουσία αποδυναμώνει τον ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως παράγοντα ειρήνης και ισορροπίας στην περιοχή.

Η Ευρώπη γίνεται ο ‘’κολαούζος’’ της Αμερικής και του ΝΑΤΟ και αντί να κοιτάξει την ισχυροποίηση της και την διεύρυνση των ενωτικών διαδικασιών και πολιτικών της, εμπλέκεται επικινδύνως σε περιπέτειες και κινήσεις, που τις στοιχίζουν σε όλα τα επίπεδα, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά κ.λπ.

Από την άλλη, η Ελλάδα που αποτελεί την πύλη της Ανατολής στην Δύση, μια σημαντική γεωπολιτική θέση, με μεγάλα και επιβεβαιωμένα ενεργειακά αποθέματα και τεράστια πολιτισμική προσφορά και ταυτότητα σεβαστή και σημαίνουσα σε παγκόσμιο επίπεδο, θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτική στις επιλογές και τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες της.

Δεν συμφέρει κανένα και κυρίως την χώρα μας, ακόμα και στα πλαίσια μιας Ευρωπαϊκής κοινής πολιτικής, η συνέχιση της σύγκρουσης στην Ουκρανία. Δυστυχώς όμως, οι πολίτες δεν έχουν συνήθως άποψη, αλλά και την δυνατότητα να γνωρίζουν τα διπλωματικά και οικονομικά παίγνια, που παίζονται στις πλάτες τους… Απλώς πληρώνουν με τον χειρότερο τρόπο τις επιλογές των πολιτικών χειραφετημένων αντιπροσώπων τους.

Χιλιάδες άνθρωποι έχουν χαθεί σε μια σύγκρουση συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων και η Ευρώπη, αντί να βρεθεί στην μέση αυτής της διαμάχης αναλαμβάνοντας ειρηνευτικές πρωτοβουλίες και ανθρωπιστικές αποστολές βοήθειας και υποστήριξης των αμάχων, υιοθέτησε από την αρχή μια επιθετική στάση και δράση απέναντι στην Ρωσία, αναφέρε ο πρόεδρος του πολιτικού φορέα Ελλήνων Συνέλευσις κος Αρτέμης Σώρρας σε πρόσφατη συνέντευξη του.

Ενώ λοιπόν υπάρχουν φωνές στην πολιτική σκηνή της χώρας μας και στο εξωτερικό που υποστηρίζουν μια μετριοπαθή και ξεκάθαρα ανθρωπιστική άποψη αντίδρασης από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο ζήτημα του πολέμου Ρωσίας – Ουκρανίας, οι επίσημα εκλεγμένες κυβερνήσεις των συνασπισμένων κρατών αποφασίζουν ακόμη και τώρα, που λαμβάνουν χώρα σημαντικές γεωπολιτικές αλλαγές, την ίδια πολεμική γραμμή.

Mία Ευρώπη που μόλις τώρα ξεκινά κάποια βήματα θέσπισης και δημιουργίας κοινής αμυντικής πολιτικής και βιομηχανίας και αυτό, υπό τον φόβο της Ρωσικής απειλής. Άραγε αυτή η Ευρώπη που σήμερα αποφασίζει να συνδράμει πολεμικά την Ουκρανία, θα υπερασπίσει τα συμφέροντα της Ελλάδος σε μια ενδεχόμενη επίθεση εξ Ανατολών, εφόσον και εάν προκύψει; Πότε κλήθηκαν οι Έλληνες, αλλά και οι λοιποί Ευρωπαίοι πολίτες να καταθέσουν την γνώμη τους για αυτή την πολιτική επιλογή των κυβερνώντων τους;

Τα ερωτήματα πολλά, αλλά επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται και δυστυχώς στην περίπτωση μας με καταστροφικές συνέπειες, Μικρά Ασία, Βόρεια Ήπειρο, Κύπρο, Ίμια κ.λπ καλό θα ήταν η κυβέρνηση και τα επίσημα θεσμικά όργανα της εξωτερικής πολιτικής της να ‘’διαβάζουν’’ καλύτερα τις γεωπολιτικές αλλαγές και να αναπροσαρμόζουν την πολιτική τους απέναντι σε ένα κόσμο που αλλάζει με δραματικά γρήγορους ρυθμούς.

Μάλιστα, χαρακτηριστική είναι η κίνηση του τούρκου προέδρου Ταγίπ Ερντογάν στην συνάντηση του με τον κ. Ρούτε που προηγήθηκε στην Άγκυρα όπου και συζήτησαν πιθανούς τρόπους τερματισμού του πολέμου μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας. Αυτό υποδηλώνει ξεκάθαρα τον τρόπο που η Τουρκική κυβέρνηση αντιλαμβάνεται τις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν στην διεθνή πολιτική σκηνή, μετά τις τελευταίες εξελίξεις σε Αμερική και Ανατολή.

Η μόνη κοινή συνιστώσα και σταθερή γραμμή μιας Ευρωπαϊκής πολιτικής θα έπρεπε να είναι αυτή που η μακροχρόνια ιστορία της επιβάλλει, μια ισχυρή δύναμη σταθερότητας και ανάπτυξης σε όλους τους τομείς, με κύριο μοχλό την ανώτερη πολιτισμική της παράδοση, η οποία μπορεί να αποτελέσει φάρο μιας νέας αναγέννησης του ανθρώπινου πολιτισμού, πάντα εδραζόμενη στην κοινή της Ελληνική καταγωγή και ιστορία.

Πηγή