Γλωσσική Ανεπάρκεια για το 20% των Ελληνόπουλων: Η σκοτεινή πλευρά της σχολικής πραγματικότητας

Γράφει η Αμέρισσα Αποκρεμιώτη

Πρόσφατα δημοσιεύθηκε από την Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, σχετική έκθεση σύμφωνα με την οποία περισσότερο από το 20% των Ελληνόπουλων μαθητών έχει μεγάλη δυσκολία σε βασικές γνώσεις – δεξιότητες όπως:

Η κατανόηση του σχολικού γραπτού λόγου
Η παραγωγή γραπτού λόγου και
τα Μαθηματικά κυρίως σε σχέση με τη γλωσσική κατανόηση

Δηλαδή πολλά από τα παιδιά μας δεν μπορούν να καταλάβουν αυτό που διαβάζουν και δεν μπορούν να συνθέσουν ένα γραπτό κείμενο! Και θα μπορούσε αυτό για κάποιους να περάσει ως άλλη μία έρευνα μεταξύ εκατοντάδων, όμως πίσω από τα νούμερα αυτό που διακυβεύεται είναι πολύ μεγάλο!

Οι πληγές, τα λάθη και όλα όσα κρύβει “κάτω απ΄το χαλάκι” μία κοινωνία περνούν στο σχολείο και μεγαλώνουν μαζί με τα παιδιά! Κάνουν πια όνειρα και σχέδια για το μέλλον οι έφηβοι; Μπορούν να εμπιστευτούν ότι το ελληνικό σχολείο θα τους δώσει τη γνώση και την προετοιμασία που έχουν ανάγκη και ότι θα τους στρέψει στο σωστό γι’ αυτούς μονοπάτι; Η έρευνα δείχνει πως προφανώς όχι, όταν ένα τόσο μεγάλο ποσοστό δεν παίρνει ούτε την βασική γνώση!

Το παιδί και ο εκπαιδευτικός μάλιστα έχει να αντιμετωπίσει την έλλειψη χρημάτων, τη βία που αυξάνεται συνεχώς, τα κινητά τηλέφωνα που αποσπούν την προσοχή και ένα μίζερο εκπαιδευτικό σύστημα για το οποίο κανένας ως τώρα δεν έχει καταφέρει να κάνει κάποια ουσιαστική αλλαγή προς το καλύτερο.

Η πολιτική ηγεσία που τόσο πολύ ενδιαφέρεται για την “αξιολόγηση”, πριν φτάσει εκεί έχει ενδιαφερθεί ποτέ να κάνει τη δική της έρευνα για το τι πραγματικά συμβαίνει μέσα στο σχολικό περιβάλλον; Έχει προσπαθήσει να πειραματιστεί με μεθόδους και με τα πρότυπα χωρών με επιτυχημένα εκπαιδευτικά συστήματα όπως η Φιλανδία, η Νότια Κορέα, η Σουηδία και τόσες άλλες;

Η αλήθεια είναι ότι όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για κάτι, πρωτίστως του δίνει τη σημασία που χρειάζεται κι έπειτα καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια να επιτύχει το στόχο του. Εδώ όμως η μόνη προσπάθεια που γίνεται είναι να επικοινωνηθεί από τις εκάστοτε κυβερνήσεις “η επιτυχημένη πολιτική τους για την παιδεία” και να μείνει στα λόγια που τα παίρνει ο άνεμος…

Οι μαθητές μας από την άλλη δεν έχουν καν την “πολυτέλεια” να μπορούν να επικοινωνούν όπως δείχνει η έρευνα της Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Τραγική ειρωνεία!

Αν στο τώρα ενός παιδιού η γλώσσα και η σκέψη/νόηση είναι σε τόσο χαμηλό επίπεδο, σε τι μεταφράζεται αυτό για το μέλλον το δικό τους και της μελλοντικής κοινωνίας -η οποία θα αποτελείται από αυτούς τους ίδιους- όταν η βάση της, δηλαδή η γλώσσα με την οποία η κοινωνία τους θα επικοινωνεί, θα ενώνει τα μέλη της και θα αναπτύσσεται δεν θα μπορεί να γίνεται αντιληπτή και να χρησιμοποιείται επαρκώς;

Για τους προγόνους μας η παιδεία αφορούσε κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή μεταφορά γνώσης. Η παιδεία ήταν και θα πρέπει να ξαναγίνει η πορεία προς την αυτογνωσία και η δύναμη που μεγαλώνει την ψυχή ώστε να μπορεί να διακρίνει τι είναι δικό της και να φτιάχνει πολίτες που θα μετέχουν “κρίσεως και αρχής” στα πάντα! Και αυτό θα γίνει μόνο μέσα από μία Πολιτεία που θα αποφασίσει ότι αξίζουν τα παιδιά της εκπαίδευση τέτοια, η οποία ενισχύει την δημιουργική τους φαντασία και την κριτική τους σκέψη.

«Το μυαλό δεν είναι ένα δοχείο που πρέπει να γεμίσει αλλά μια φωτιά που πρέπει ν’ ανάψει» ήταν άλλωστε τα λόγια του δικού μας Πλούταρχου.