Στη χώρα έχει τεθεί ζήτημα δημοκρατίας

Η κρίση θεσμών απειλεί τον πυρήνα της δημοκρατίας

Γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος

Όταν οι πολίτες κάνουν τη μεγαλύτερη κινητοποίηση των τελευταίων ετών ζητώντας δικαιοσύνη κατηγορώντας ουσιαστικά την κυβέρνηση ότι μέχρι τώρα κινήθηκε με όρους συγκάλυψης της τραγωδίας των Τεμπών.

Όταν στις δημοσκοπήσεις οι πολίτες δείχνουν ολοένα και μικρότερη εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη αλλά και στο κοινοβούλιο και τα κόμματα.

‘Όταν η ίδια η κυβέρνηση παραδέχεται ότι η εξεταστική για τα Τέμπη δεν συνέβαλε στην απόδοση ευθυνών.

Όταν οι ανώτατοι δικαστικοί έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μη δουν και να μη διερευνήσουν το σκάνδαλο με τις υποκλοπές.

Όταν είναι οι δημοσιογράφοι που βρίσκουν στοιχεία αντί για τους ανακριτές που μετά – ακόμη και όταν υπάρχουν πλέον τα στοιχεία – αρχειοθετούν την υπόθεση.

Όταν η κυβερνητική πλειοψηφία (που πλέον όλοι ξέρουμε ότι είναι κοινοβουλευτική πλειοψηφία και δημοσκοπική μειοψηφία) αρνείται να φέρει τους εκτελεστικούς νόμους για την υλοποίηση ακόμη και των αναθεωρήσεων του συντάγματος που υπερψήφισε.

Όταν μετά από πολλά χρόνια δεν επιδιώκεται καμία συναίνεση στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά αντιθέτως επιλέγεται ένα κομματικό πρόσωπο που κατηγορείται για συμμετοχή σε πρακτικές συγκάλυψης στα Τέμπη, σαν να ανταμείβεται για τη στάση του.

Όταν η γοητεία του μοντέλου διακυβέρνησης τύπου Τραμπ, δηλαδή με διατάγματα στο όνομα της εκλογικής νίκης ακόμη και εάν παραβιάζουν βασικές αρχές του κράτους δικαίου, είναι εμφανής και στη χώρα μας.

Όταν ισχύουν όλα αυτά, τότε είναι σαφές ότι στη χώρα μας έχουμε θέμα δημοκρατίας.

Είναι και αυτό ένα άλλο «τέλος της μεταπολίτευσης». Δηλαδή, τελειώνει η περίοδος που ξεκίνησε με τη νομιμοποίηση των κομμάτων της κομμουνιστικής αριστεράς, το ξήλωμα του εμφυλιακού και μετεμφυλιακού «παρασυντάγματος», την κατάργηση της βασιλείας, η περίοδος στην οποία μπορούσαμε να λέμε ότι «πλέον έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία, ας ασχοληθούμε με άλλα προβλήματα».

Γιατί πλέον έχουμε και ζήτημα δημοκρατίας.

Η κουβέντα αντιλαμβάνομαι ότι είναι βαριά. Όμως, θα εθελοτυφλούσαμε εάν δεν κάναμε αυτή την παραδοχή.

Και το χειρότερο δεν είναι ότι έχουμε ζήτημα δημοκρατίας. Κινδυνεύουμε η απογοήτευση από τη λειτουργία των θεσμών να φτάσει σε τέτοιο βαθμό που οι πολίτες να διαπιστώνουν το πρόβλημα αλλά και να θεωρούν συνάμα «χαμένη υπόθεση» τη διεκδίκηση να λειτουργούν οι θεσμοί.

Λέω «κινδυνεύουμε» γιατί ακόμη ευτυχώς δεν έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο. Γιατί όπως φάνηκε στις τεράστιες συγκεντρώσεις για τα Τέμπη, ο κόσμος διψά για δικαιοσύνη άρα και για δημοκρατία. Όμως, εάν αυτό το αίτημα δεν δικαιωθεί, είναι σαφές ότι η απογοήτευση τελικά θα ανοίξει τον δρόμο για λύσεις αυταρχικές και αντιδημοκρατικές.

Και αυτή είναι η ευθύνη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Το ζήτημα δεν είναι να «εκπροσωπήσει τη δυσαρέσκεια». Το ζήτημα είναι πια να εγγυηθεί τη δημοκρατία. Δηλαδή, να δείξει πώς μπορεί όχι απλώς να υπάρξει μια κυβερνητική εναλλακτική αλλά πρωτίστως πώς θα αποκατασταθεί και θα αναβαθμιστεί η λειτουργία των θεσμών που ορίζουν τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου.

Καθήκον δύσκολο, αναμφίβολα, αλλά στα δύσκολα κρινόμαστε όλοι.

ΠΗΓΗ