Έκτακτες μεταθέσεις, μόνιμη κοροϊδία: Ποιος κυβερνά τελικά το Πεντάγωνο;

 

Στρατιωτικοί σε σύγχυση, η πολιτική ηγεσία σε αφωνία. Ο Νίκος Δένδιας δηλώνει «δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα» και οι μεταθέσεις συνεχίζονται σαν να μην τρέχει τίποτα.

Σε ένα σκηνικό που θυμίζει περισσότερο θέατρο παραλόγου παρά σοβαρό στρατιωτικό σχεδιασμό, οι τελευταίες έκτακτες μεταθέσεις στον Στρατό Ξηράς προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων. Στρατιωτικοί ενημερώθηκαν από τη μία μέρα στην άλλη ότι αλλάζουν τόπο υπηρεσίας, με διαδικασίες που θα ζήλευε και η ΕΥΠ σε μυστικές επιχειρήσεις. Όμως η μεγαλύτερη... έκπληξη δεν ήρθε από τα φύλλα πορείας – ήρθε από τον Υπουργό Άμυνας, Νίκο Δένδια.

Όταν ρωτήθηκε για τις μεταθέσεις, ο υπουργός κατέφυγε στο δοκιμασμένο τρίπτυχο της πολιτικής αποποίησης ευθύνης:
«Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα».

Ακούγεται γνώριμο; Καθόλου τυχαία. Ο κ. Δένδιας φαίνεται να έχει κολλήσει την ασθένεια της "ανηξερίτιδας", που εσχάτως έχει γίνει ενδημική στο Μαξίμου – με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Από τις υποκλοπές μέχρι τις πυρκαγιές και τις τραγωδίες στα Τέμπη, το κυβερνητικό ρεπερτόριο παραμένει σταθερό: «Δεν είχα ενημερωθεί».

Τώρα το ίδιο αφήγημα περνά και στο Υπουργείο Άμυνας. Μόνο που εδώ τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Οι μεταθέσεις σε στρατιωτικό προσωπικό – πολλοί με οικογένειες, παιδιά, υποχρεώσεις – έγιναν αιφνιδιαστικά, χωρίς διαβούλευση, χωρίς επαρκή αιτιολόγηση, εκτός επίσημου κύκλου μεταθέσεων, και με εμφανείς οσμές πολιτικής παρέμβασης.

Το ερώτημα που γεννιέται είναι σαφές:

Αν δεν γνωρίζει ο Υπουργός Άμυνας για τις μεταθέσεις, τότε ποιος κυβερνά το Πεντάγωνο;

Ανώτατα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων ψιθυρίζουν (όχι πολύ διακριτικά πια) για «εκκαθαρίσεις», «τακτοποιήσεις» και «εξυπηρετήσεις» σε κρίσιμες θέσεις του Στρατού Ξηράς. Τοπίο θολό, με στελέχη να νιώθουν πιο ευάλωτα και απροστάτευτα από ποτέ, ειδικά όταν βλέπουν ότι ο πολιτικός τους προϊστάμενος κάνει ότι... δεν υπάρχει.

Η αντιπολίτευση (παραδοσιακή και στρατιωτική) ζητά διαφάνεια, επανεξέταση και ανάκληση μεταθέσεων που έγιναν «νύχτα» και χωρίς κανένα σχεδιασμό. Στρατιωτικές ενώσεις φωνάζουν ότι η αξιοκρατία έχει γίνει λάστιχο και ότι η ηγεσία «παίζει με τις ζωές των στελεχών».

Όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αλλού:

Η συστηματική απουσία ευθύνης έχει γίνει πλέον κανονικότητα. Κανείς δεν φταίει, κανείς δεν ήξερε, κανείς δεν αποφάσισε.

Ένα είναι σίγουρο: όσο τα στελέχη νιώθουν ότι μεταφέρονται σαν πιόνια χωρίς κανένα σεβασμό, και όσο η πολιτική ηγεσία συνεχίζει να φορά παρωπίδες και να ψιθυρίζει "δεν είναι δική μου δουλειά", το στράτευμα θα παραμένει σε κατάσταση θεσμικής και ηθικής αποδιοργάνωσης.

Ο κ. Δένδιας έχει πλέον δύο επιλογές:
Ή να ασκήσει επιτέλους πολιτική ηγεσία, ή να συνεχίσει να «μην βλέπει» – αλλά να ξέρει πως βλέπουν όλοι οι υπόλοιποι.

Κι όμως, σήμερα οι ίδιες οι πολιτικές ηγεσίες που επικαλούνται αυτά τα λόγια, διαλύουν το ηθικό, την αξιοπιστία και τη σταθερότητα των στελεχών, με αποφάσεις που μοιάζουν περισσότερο με κομματικά "ρουλέτες" παρά με σοβαρή εθνική στρατηγική.

Ασφάλεια χωρίς ηθικό δεν υπάρχει. Πρόοδος χωρίς σεβασμό στους θεσμούς και τους ανθρώπους που τους υπηρετούν, δεν οικοδομείται.

ΤΥΡΩ  Μ.Κ.