ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ

 

Η παιδική κακοποίηση είναι ένα φαινόμενο που δυστυχώς υπάρχει και τα γεγονότα που έρχονται κατά καιρούς στο φως της δημοσιότητας μας το υπενθυμίζουν με τον πιο δύσκολο τρόπο. Πρόκειται για ένα σοβαρό κοινωνικό φαινόμενο που εμφανίζεται συχνά σε αυτόν τον αιώνα και αποτελεί έναν από τους κύριους παράγοντες της παιδικής θνησιμότητας. Βίαια εγκλήματα, αποτρόπαιες πράξεις, χρόνια ψυχολογικά τραύματα – αυτές είναι μερικές από τις εκφράσεις που έρχονται στο μυαλό μας όταν κάποιος αναφέρει την παιδική κακοποίηση.

Τα παιδιά συνήθως κακοποιούνται μέσα στην ίδια τους την οικογένεια ή από άτομα που γνωρίζουν στο ευρύτερο περιβάλλον τους. Η οικογένεια θα έπρεπε να είναι το φυσικό περιβάλλον για την προστασία των παιδιών, ωστόσο τα παιδιά βιώνουν τη βία με τη μορφή της πειθαρχίας.

Είναι αδύνατο να μετρηθεί η πραγματικότητα της βίας κατά των παιδιών σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ στην Ελλάδα είναι σχεδόν ανεκτή. Η δευτερογενής κακοποίηση των παιδιών διαπράττεται από το κράτος. Πρόκειται για ένα διαχρονικό έγκλημα όπου τα πάντα αγοράζονται και πωλούνται.

Ο ορισμός της παιδικής κακοποίησης περιλαμβάνει όχι μόνο τη σωματική και σεξουαλική κακοποίηση, αλλά και την ψυχολογική κακοποίηση και την παραμέληση. Είναι δύσκολο να αποκαλυφθεί γιατί τα θύματα διστάζουν να μιλήσουν. Οι επιπτώσεις είναι μακροχρόνιες, επηρεάζουν τη μετέπειτα ζωή του παιδιού και το μετατρέπουν σε προβληματικό ενήλικα.

Παράγει άτομα με σοβαρά προβλήματα στις προσωπικές και κοινωνικές σχέσεις, αγχώδεις διαταραχές, καταχρηστικές τάσεις, προβλήματα προσαρμογής και κατάθλιψη. Η κακοποίηση και η παραμέληση στην πρώιμη παιδική ηλικία προκαλούν μόνιμες αλλαγές στη φυσιολογία του αναπτυσσόμενου εγκεφάλου του παιδιού, οδηγώντας σε μια σειρά από ψυχολογικά προβλήματα και διαταραχές της προσωπικότητας των κακοποιημένων παιδιών κατά την εφηβεία και την ενηλικίωση.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εκθέτουν ευαίσθητες προσωπικές πληροφορίες των παιδιών στο βωμό της τηλεθέασης και των “αποκλειστικών ειδήσεων”. Με τον τρόπο αυτό, τα μέσα ενημέρωσης δυσφημούν και κακοποιούν τα παιδιά και παραβιάζουν κατάφωρα τα δικαιώματά τους. Ωστόσο, αντιβαίνουν στη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού (Ν. 2101/02-12-1992, τ. 192 Α) και ως εκ τούτου απαιτούν αυστηρό νομικό πλαίσιο.

Το κλειδί για την αντιμετώπιση των περιπτώσεων κακοποίησης παιδιών είναι να “ανοίξει το στόμα της κοινωνίας”, η οποία, για διάφορους λόγους, τείνει να σιωπά όταν γνωρίζει ή υποψιάζεται. Ένα στα πέντε παιδιά κακοποιείται και ένα στα τόσα παιδιά υποβάλλεται σε κάτι άλλο. Έχουμε βαρεθεί τα νούμερα που δείχνουν μόνο την ένταση του προβλήματος και όχι την πραγματικότητα που βιώνει κάθε παιδί μέσα από τη φρίκη της σεξουαλικής κακοποίησης.

Όλα αυτά μιλούν για τη διαφθορά που το ίδιο το σύστημα και τα διάφορα υποπροϊόντα του δημιουργούν στην κοινωνία, με στόχο να αναγκάσουν τους πολίτες να αποδεχτούν όχι μόνο διεφθαρμένες ιδεολογίες, αλλά και τη δική τους ηθική, τους μηχανισμούς της αγοράς, τους εμπορικούς μηχανισμούς και τις προσδοκίες κερδοφορίας που διαμορφώνουν το τι είναι “ηθικό και νόμιμο”.

Η εκμετάλλευση ανθρώπων από ανθρώπους μέσω της αναπαραγωγής της φτώχειας, της εμπορίας παιδιών και της σωματικής και σεξουαλικής κακοποίησης συνδέονται άμεσα με τα ίδια τα θεμέλια αυτού του κοινωνικοοικονομικού συστήματος.

Αυτές είναι οι δραματικές συνέπειες όλων των προηγούμενων κυβερνητικών πολιτικών που μείωσαν τους περιορισμένους δημόσιους μηχανισμούς προστασίας των παιδιών, έδωσαν πρωταγωνιστικό ρόλο στους ιδιώτες και ενίσχυσαν την ιδιωτική υιοθεσία και την επαγγελματική αναδοχή.

Συχνά ακούμε στερεότυπες εκφράσεις όπως “η γειτονιά δεν ακούει”, “οι δάσκαλοι” και “τι κάνουν οι υπηρεσίες της τοπικής αυτοδιοίκησης”. Σε πολλές περιπτώσεις, τα Κέντρα Συμβουλευτικής Παιδιού ενημερώνονται, αλλά είναι σαφές ότι υπάρχει έλλειψη προσωπικού των υπηρεσιών παιδικής προστασίας. Έχουν, λοιπόν, αυτές οι υποστελεχωμένες υπηρεσίες τη δυνατότητα να ελέγχουν και να φροντίζουν οικογένειες και παιδιά με παράπονα; Και ποιες εξουσίες άμεσης παρέμβασης έχουν; Πού είναι πιθανό να μπορούν να παρέμβουν αποτελεσματικά, να υποστηρίξουν και να παραπέμψουν όταν οι δημόσιες υπηρεσίες στον τομέα αυτό είναι σχεδόν ανύπαρκτες;

Παράλληλα, πρόκληση αποτελεί και η στάση της κυβέρνησης απέναντι σε ένα εθνικό σχέδιο που απαιτεί από τους υπαλλήλους του δημόσιου τομέα να μην έχουν ποινικό μητρώο, ιδίως αν δεν έχουν καταδικαστεί ποτέ για κακοποίηση παιδιών. Ωστόσο, η Κυβέρνηση έχει διστάσει να το πράξει, καθώς είναι γνωστό ότι κανείς δεν μπορεί να απασχοληθεί σε δημόσιο φορέα χωρίς καθαρό ποινικό μητρώο. Με άλλα λόγια, το προφανές κρατικό σχέδιο για την προστασία των παιδιών από τη σεξουαλική κακοποίηση είναι ένα σχέδιο συγκάλυψης των αιτιών και των υπευθύνων.

Το κράτος και οι θεσμοί του είναι ανίκανοι να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την παιδική κακοποίηση. Το αποδεικνύουν τα πρόσφατα τραγικά περιστατικά στον Κολωνό, τα Πετράλωνα και συγγραφείς παιδικών μυθιστορημάτων που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη.

Η πολιτεία και ο κάθε πολίτης θα πρέπει επειγόντως να αναλάβει πρωτοβουλία για την εξάλειψη του φαινομένου. Κι αυτό γιατί η απουσία δράσης δείχνει ότι ένα σχέδιο δράσης δεν ήταν στις άμεσες προτεραιότητες της κυβέρνησης.

Βασική προϋπόθεση για την εξάλειψη της παιδικής κακοποίησης είναι η πρόληψή της. Η καθιέρωση ειδικού ποινικού μητρώου για αδικήματα κατά των παιδιών θα ήταν μεγάλη βοήθεια και θα λειτουργούσε ως προληπτικό μέτρο για τον αποκλεισμό των παραβατών από επαγγέλματα που σχετίζονται με τα παιδιά.

Το πιο σημαντικό είναι η προστασία του παιδιού και η πορεία του στη ζωή. Αυτό συμβαίνει διότι τα παιδιά που έχουν ζήσει σε ένα καταχρηστικό περιβάλλον απόρριψης είναι τραυματισμένα. Η προστασία των δικαιωμάτων τους, με ιδιαίτερη προσοχή σε όσα ανήκουν σε ευάλωτες και περιθωριοποιημένες ομάδες, θα πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα για το κράτος.

Ένα κράτος βασισμένο σε αξίες σέβεται τους νεογέννητους Έλληνες, στόχος του οποίου είναι η πλήρης και ολοκληρωμένη εκπαίδευση, εκπαιδεύοντάς τους ψυχικά και σωματικά. Επίσης, καθήκον και υποχρέωση της πολιτείας θα πρέπει να είναι η προστασία της οικογένειας  ώστε να παρέχεται άριστη και πλήρης εκπαίδευση στα παιδιά της Ελλάδας.

Αρθρογράφος :  ΔΑΕΙΡΑ

ΠΗΓΗ